استفاده از ديوار برشي بتني و يا بادبند در ساختمان‌ها يكي ديگر از روشهاي مقاوم‌سازي سازه و مقاوم سازي ساختمان ها مي‌باشد. به علت سختي بيشتر ديوار برشي نسبت به بادبند، تعداد دهانه‌هاي لازم براي تعبيه ديوار برشي كمتر از دهانه‌هاي لازم براي بادبند است كه در نتيجه طرح مقاوم سازي مشكلات كمتري در زمينه معماري بوجود مي‌آورد. براي اتصال ديوار به ستون بايد از خاموت يا بولت به عنوان برشگير در ارتفاع ستون استفاده كرد.
همچنين براي اتصال ديوار به سقف هم بايد تمهيداتي انديشيد. نكته مهم ديگري هم كه در مورد استفاده از ديوار برشي بايد به آن توجه كرد اين است كه نيروي زيادي در پي ديوار برشي بوجود مي‌آيد، كه براي انتقال اين نيرو‌ها به زمين احتمالا نياز به تعبيه شمع وجود دارد.
مقاوم سازي با استفاده از جداگرهاي لرزه اي
نصب جداسازهاي لرزه اي در تراز پايه ساختمان، با هدف جداسازي حركتي بين سازه و زمين صورت مي گيرد. جداسازهاي لرزه اي، المان هايي هستند كه سختي جانبي آنها نسبت به سختي محوريشان بسيار كمتر مي باشد، لذا با وقوع زلزله، اين المانها ميبايستي مانع انتقال نيرو به سازه ي اصلي شوند و سازه ي اصلي يك حركت صلب را در حين وقوع لرزش هاي زمين تجربه نمايد.
عملكرد جداگرها فقط در محدوده خاصي از جرم و ارتفاع ساختمان مطلوب است و به همين دليل اين روش بصورت خيلي محدود و فقط براي ساختمانهاي داراي وزن و ارتفاع مشخصي موثر بوده و به همين دليل كمتر از ساير روش ها در جهان مورد استقبال كارشناسان قرار گرفته و درپروژه هاي بسيار كمي مورد استفاده قرارگرفته است.
مقاوم سازي با استفاده از سيستم هاي جاذب انرژي (دمپر)
در روشهاي كنترل غير فعال سازه نظير استفاده از مستهلك كننده هاي ويسكوز و ويسكوالاستيك، جذب انرژي حاصل از حركات نيرومند زمين توسط مستهلك كننده ها صورت گرفته و به سيستم سازه اجازه داده نميشود كه وارد ناحيه غير خطي گردد. اين امر موجب ميشود كه مقاومت سازه در برابر زلزله هاي با دوره بازگشت طولاني تر (كه طبيعتا شديدتر نيز مي باشند) بيشتر گردد يا به تعبير ديگر احتمال فروريزش سازه در برابر اين زلزله ها كاهش مي يابد .سيستمهاي جاذب يا مستهلك كننده انرژي (Dampers) بر پايه افزايش ضريب ميرايي ساختمان بنا شده اند.
مهمترين تاثير ميرايي، كاهش دامنه نوسان و پاسخ ساختمان نسبت به نيروهاي وارده مي باشد و بدين وسيله قسمت عمده اي از انرژي ارتعاشي را قبل از رسيدن پاسخ سازه به حد نهايي به هدر مي دهند. اتلاف كننده هاي انرژي ممكن است در مهاربندي ها، اتصالات و اجزاي غير سازه اي و يا ديگر مكانهاي مناسب در ساختمانهاي موجود قرار داده شوند، ليكن ساده ترين و پركاربردترين آنها استفاده از ميراگر در مهاربندها مي باشد كه ميتوان از آنها در تمامي طبقات ساختمان سود جست. در برخي از انواع ميراگرها ملاحظات زيبايي نيز مد نظر قرار گرفته شده است تا چنانچه بصورت نمايان بكار برده شوند مشكلي از لحاظ معماري ايجاد ننمايند.
پاسخ گويي سوالات پر تكرار كه توسط معماران تجربي مطرح شده اند:
معماران و مهندسين تجربي هر روز با شركت رادياب تماس مي گيرند و در ارتباط با موضوع مقاوم سازي ساختمان سوالاتي را مطرح مي كنند. در اين بخش تصميم داريم براي راهنمايي بيشتر به اين عزيزان سوالات تكرار شده را قرار داده و تا حد امكان پاسخگوي اين سوالات باشيم.
۱- كدام روش مقاوم سازي ساختمان بهتر است؟
مثل هر مسئله ديگري در مورد مقاوم سازي ساختمان نيز بايد گفت كه انتخاب يك روش مقاوم سازي به عنوان روش مقاوم سازي ساختمان وابسته به شرايط ساختمان است. هريك از روش هاي مقاوم سازي ساختمان مزايا و معايبي دارند. به طور خلاصه روش هاي مقاوم سازي ساختمان در زير ارائه مي شوند و توضيحاتي در ارتباط با آن ها داده مي شود:
روش مقاوم سازي ساختمان هاي بتني با ژاكت فولادي: ژاكت فولادي مي تواند مقاومت عضو بتني را بالا ببرد. در تيرها اين روش مي تواند مقاومت خمشي و برشي عضو را بالا ببرد. همچنين در ستون هاي بتني علاوه بر افزايش مقاومت خمشي و برشي به موجب محصورسازي بتن باعث افزايش مقاومت فشاري ستون نيز مي شود. يكي از بزرگترين مزيت هاي اين روش عدم نياز به قالب بندي برخلاف روش مقاوم سازي با ژاكت بتني است.
روش مقاوم سازي ساختمان هاي بتني با ژاكت بتني: ژاكت بتني يكي از شناخته شده ترين روش هاي مقاوم سازي ساختمان هاي بتني است و در حال حاضر نيز جزو روش هاي محبوب مقاوم سازي ساختمان شناخته مي شود. در اين روش مقاوم سازي شبكه آرماتورهاي فولادي در اطراف اعضاي سازه قرار مي گيرند و به روش كاشت ميلگرد با چسب اپوكسي (Epoxy) در داخل بتن محكم مي شوند سپس اعضا قالب بندي مي شوند